Voorstel voor invoering verplichte certificering

Minister Van Gennip van SZW heeft op 5 juli jl. haar hoofdlijnenbrief over een verplicht certificeringsstelsel naar de Tweede Kamer gestuurd. De kern van het verplichte certificeringsstelsel is:

• dat alle uitleners (ondernemingen of rechtspersonen die arbeidskrachten ter beschikking stellen) zich moeten laten certificeren als zij arbeidskrachten ter beschikking stellen; en
• dat alle ondernemingen of rechtspersonen die gebruik willen maken van ter beschikking gestelde arbeidskrachten uitsluitend mogen inlenen van gecertificeerde uitleners.

In de afgelopen periode hebben de sociale partners samen met de overheid de hoofdlijnen van het verplichte certificeringsstelsel uitgewerkt. Daarbij zijn de bescherming van de werknemer en het creëren van een gelijk speelveld voor ondernemers binnen de uitzendsector als doelstellingen gehanteerd. In dit kader is ook gekeken naar het gewenste normenkader voor de certificering.

Aanvullende verplichtingen
Op basis van de aanbevelingen van het Aanjaagteam bescherming arbeidsmigranten worden door het kabinet aanvullend op het SNA-schema nog verschillende verplichtingen voorgesteld. Het gaat daarbij om:

• betaling van het juiste loon op grond van de loonverhoudingsnorm;
• een verklaring omtrent gedrag (VOG);
• een bankgarantie / waarborgsom van € 100.000;
• het aanbieden van gecertificeerde huisvesting (als huisvesting wordt aangeboden);
• het doorgeleiden van informatie over veiligheid op de werkplek;
• controle op pensioenaansluiting.

Door het kabinet wordt de invoering van de certificeringplicht voorzien op 1 januari 2025. Nog deze zomer wordt het concept wetsvoorstel ter internetconsultatie gedeeld, waarbij het de bedoeling is om het wetsvoorstel begin 2023 in te dienen bij de Tweede Kamer.

Integrale aanpak
SNA is van mening dat verplichte certificering niet als een losstaand instrument moet worden gezien. Om bovenstaande kern van het verplichte stelsel te kunnen realiseren moet het onderdeel zijn van een integrale aanpak. Overheidshandhaving richting ondernemingen, die de certificering ontduiken of ontwijken, zal meer dan ooit noodzakelijk zijn. Dit vraagt om een duidelijke inspanning van de overheid. Daarnaast zal bij de verdere uitwerking van de geschetste hoofdlijnen nadrukkelijk gekeken moeten worden naar de uitvoerbaarheid en haalbaarheid van te maken afspraken.